بررسی رابطه هزینه‏ های نمایندگی با معیارهای ارزیابی عملکرد: رویکرد الگو‏سازی معادلات ساختاری

  مطابق با نظریه نمایندگی، هر یک از طرفین رابطه به دنبال حداکثر کردن منافع شخصی خویش می‏باشند. از این‏رو، رابطه نمایندگی به مشکلات و مسائل نمایندگی منتهی می‏شود که براساس نظریه نمایندگی، هزینه‏هایی را به سهامداران تحمیل می‏نماید. بنابراین، سهامداران برای کاهش هزینه‏های نمایندگی، اقدام به بررسی و ارزیابی عملکرد مدیران می‏نمایند. لذا، هدف پژوهش حاضر پاسخ به این سوأل است که آیا بین هزینه‏های نمایندگی و معیارهای ارزیابی عملکرد، رابطه معنی‏داری وجود دارد؟ برای پاسخ به این سوأل، رابطه بین هزینه‏های نمایندگی با معیارهای چندگانه ارزیابی عملکرد به روش الگو‏سازی معادلات ساختاری مورد بررسی قرار گرفت. برای اندازه‏گیری هزینه‏های نمایندگی به عنوان متغیر مستقل از متغیرهای مشاهده‏پذیر اندازه شرکت، نسبت بکارگیری دارایی‏ها، نسبت هزینه‏های اختیاری، جریان وجوه نقد آزاد و نسبت اهرمی استفاده شد. برای ارزیابی عملکرد نیز به عنوان متغیر وابسته از معیارهای سود هر سهم، نرخ بازده دارایی‏ها، ارزش افزوده بازار و نسبت کیوتوبین استفاده گردید. جامعه آماری پژوهش را شرکت‏های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سال‏های 1382 تا 1391 تشکیل می‏دهد. پس از اطمینان یافتن از برازش قابل قبول الگو‏های اندازه‏گیری و ساختاری، یافته‏های پژوهش حاکی از آن است که بین هزینه‏های نمایندگی با معیارهای ارزیابی عملکرد یک رابطه مثبت و معنی‏داری وجود دارد.